جهان اطلاعات
جدیدترین مطالب علمی، فناوری وکاربردی جهان
گالیله اولین کسی بود که با تلسکوپ خود در سال 1610 زحل را رصد کرد و کمی هم بهتزده شد. او سیاره را اینگونه توصیف نمود: «گوش دارد و از سه جسم کنار هم با زاویهای ثابت، که وسطی حدود سه برابر دوتای دیگر است، تشکیل شده است.» او وقتی بیشتر حیرتزده شد که دو سال بعد ملاحظه نمود دو جسم خارجی محو شدهاند. او با تعجب از خود پرسید: «آیا زحل بچههایش را بلعیده است؟» و زمانی که در سال 1613 دوباره ظاهر شدند بیشتر سردرگم شد. در سال 1655، کریستین هویگنس (Christiaan Huygens) با تلسکوپی بسیار بهتر به رصد زحل پرداخت و اظهار داشت که زحل با یک سیستم حلقوی احاطه شده است. او نوشت: «زحل با یک حلقۀ نازک و مسطح، بدون تماس در هیچ نقطهای، احاطه شده است، و نسبت به دایرﺓالبروج مایل است.» بی شک زحل بهدلیل حلقههایش زیباترین جسمی است که در منظومه شمسی میتوان با یک تلسکوپ کوچک دید. کلید سردرگمی گالیله در توضیح هویگنس نهفته است؛ سیستم حلقوی، بهدلیل کجی محور زحل، نسبت به دایرةالبروج مایل است. تصور کنید که قطب شمال زحل در نقطهای از مدارش به سمت خورشید کج شده باشد. ما، روی زمین نزدیک به خورشید، بیشتر نیمکرۀ شمالی و حلقهها را در بازترین حالت خود خواهیم دید. درست کمتر از 15 سال بعد زحل در نقطۀ مقابل مدار خود قرار دارد، در حالیکه حالا قطب جنوب آن به سمت خورشید کج شده است. بدین ترتیب نیمکرۀ جنوبی را بهتر میبینیم و حلقهها نیز کاملاً گسترده هستند. در بین راه، وسط این دو حد، حلقهها را در حالی که لبۀ آنها به سمت ما است میبینیم و درست همانگونه که گالیله مشاهده کرد، به نظر میرسد که حلقهها ناپدید شدهاند. بنابراین زمین، در هر دور گردش زحل، دوبار در صفحۀ حلقههای آن قرار میگیرد؛ تقریباً هر 15 سال یکبار. تصویری از زحل که بهوسیلۀ فضاپیمای کاسینی و در هنگام گرفت خورشید توسط زحل عکسبرداری شده است. سمت دور زحل از خورشید تاحدی بهوسیلۀ نور بازتابی از حلقهها روشن شده است. تعجبی نیست که حلقهها ظاهراً ناپدید بشوند زیرا تصور بر این است که ضخامت آنها کمتر از یک کیلومتر است. اندازۀ ذرات تشکیل دهندۀ حلقهها متفاوت است؛ از غبار گرفته تا قطعاتی به قطر چند متر که عمدتاً از یخِ آب (حدود 93%) همراه با کربن غیر بلوری (حدود 7%) درست شدهاند. از زمین سه حلقه قابل مشاهده است که از ارتفاع ۶۶۳۰ کیلومتر تا ۱۲۰۰۰۰ کیلومتر بالای استوای زحل کشیده شدهاند. حلقۀ بیرونی، حلقۀ A، شکافی برجسته بهنام شکاف انکه (Enke Division) دارد؛ درحالیکه شکاف کاسینی حلقۀ A را از حلقۀ میانی B، یا حلقۀ روشن، جدا میکند. دو حلقه دیگر نیز اخیراً کشف شده است؛ درون حلقۀ C یک حلقۀ کمنور D بهچشم میخورد و در حلقۀ بیرونی A یک حلقۀ نازک F. پدیده نجومی گذر سیاره زهره با فاصله های هشت ساله در دوره های یک قرنی اتفاق می افتند. به طوریکه این سیاره هر 123 سال، 8 سال و 125 سال از مقابل خورشید عبور می کند و بار دیگر این چرخه تکرار می شود. صبح امروز این پدیده نجومی در آسمان ایران رویت شد . این تلکسوپ برای یادبود بیست و دومین سالگرد قرارگیریاش در مدار، امکان دیدن تصویری درخشان از سحابی رطیل یا تارانتولا - یک منطقه شکلگیری ستارهها در "ابر ماژلانی بزرگ"- را در این عکس فراهم کرده است. این تصویر یک تصویر ترکیبی است؛ به طوری که انرژی اشعه ایکس گرفته بوسیله رصدخانه اشعه ایکس چاندرا در آن به رنگ آبی نور مرئی گرفته شده بوسیله هابل در آن به رنگ سبز و پرتوهای مادون قرمز گرفته شده بوسیله رصدخانه اسپیتزر در آن به رنگ قرمز دیده میشود. پرتوهای اشعه ایکس ناشی از امواج ضربهای (شبیه شکستن دیوار صوتی) هستند که با فعالیتهای ستارهای همراهی دارند، نور مرئی از ستارههایی با سنین متفاوت ساطع میشود، و پرتوهای مادون قرمز از گاز و غبار نسبتا سرد منشا میگیرند. LiveScience مریخنورد "فرصت" از دوربین پانورامیک خود برای گرفتن این نما از دهانه ایندور (Endeaver Crater) در 9 مارس 2012 در حین یک بعدازظهر مریخی استفاده کرده است. مریخنورد در حال کاوش لبه غربی از ماه اوت سال 2011 در حال کاوش لبه غربی دهانه ایندور بوده است. قطر این دهانه 22 کیلومتر است، یعنی تقریبا به اندازه شهر سیاتل در غرب آمریکا است. LiveScience تلکسوپ فضای اسپیتزر ناسا نشان داده است که کهکشان "سومبررو" (Sombrero) که به خاطر شباهتش به "کلاه لبه پهن" به این نام خوانده شده است، در واقع از دو کهکشان تشکیل شده است. این تصویر یک کهکشان بیضوی بزرگ به رنگ آبی- سبز را نشان میدهد که کهکشانی دیگر به شکل یک صفحه باریک (به رنگ قرمز) درون آن جای گرفته است. پیش از این پژوهشگران تصور میکردند که "سومبررو" یک کهکشان صفحهای تخت ساده است. LiveScience مقامات ناسا با انتشار متنی 92 صفحهای از کشورهای مختلف درخواست کردهاند که در اکتشفات آتی خود بر سطح کره ماه، به ردپاها و نشانههای نخستین حضور فضانوردان ناسا در ماه آسیب نرسانند به گزارش ایسنا، تاکنون قانون بین سیارهای برای رعایت حقوق کشورهای مختلف در اکتشافات فضایی وضع نشده است. با توجه به برنامههای فضایی کشورهای مختلف و تصمیم کشورهایی مانند روسیه، ژاپن و هند برای فرستادن فضانورد به کره ماه طی دو دهه آینده، مقامات ناسا با انتشار بیانیهای رسمی از مسافران بعدی ماه درخواست کردهاند که حریم تاریخی فرود نخستین انسان بر سطح ماه را رعایت کنند. جف بیزوس، بنیانگذار سایت آمازون، قصد دارد تا موتورهای قدرتمند موشک ساترن5 را که فضاپیمای آپولو 11 را به ماه بردند، از کف اقیانوس بیرون بکشد. این موتورها بخشی از میراث تاریخی بشریت محسوب میشوند. جف بیزوس بیشتر شهرت خود را مدیون بنیانگذاری سایت آمازون است، اما به خاطر چیزهای دیگری نیز مشهور است: وی یکی از طرفداران پر و پا قرص فضا و فضانوردی است. چند هفته پیش از صدمین سالگرد غرق شدن کشتی تایتانیک، وی کشف یکی دیگر از یادگارهای تاریخ بشریت را در کف اقیانوس اعلام کرد: موتورهایی که فضاپیمای آپولو 11 را به ماه بردند. به گزارش نیوساینتیست، یک هیئت اکتشافی خصوصی که توسط بیزوس تامین مالی میشود، با استفاده از جدیدترین فناوری ردیابی صوتی توانست پنج موتور F-1 (که در قسمت جلو تصویر پایین دیده میشود) را در عمق 4.3 کیلومتری زیر سطح آب و در اقیانوس اطلس شناسایی کند. زمانی که سوخت ستارهای، معمولا هیدورژن، به پایان میرسد منجربه ایجاد هستهای بلور شده و داغ میشود. برای سالها محققان بر این عقیده بودند که هسته ساخته شده از کربن به الماس تبدیل میشود، اما این یک فرض است و مدرکی برای دفاع از آن وجود ندارد. فکر می کنید تا چه حد دنیا را میشناسید و از مناطق مختلف آن سر در میآورید؟ نظرتان درباره رشد روزافزون علم و فناوری های جدید چیست؟ آیا تصور میکنید این انسان دوپا به همه جای عالم سر کشیده و جای جای آن را میشناسد؟ آیا هنوز هم مکانی مانده است که از آن بیاطلاع باشیم یا حداقل چیز زیادی درباره آن ندانیم؟ اگر در پاسخ دادن به سوالات بالا کمی مردد هستید در سلسله مطالب « حدس میزنید این عکس کجاست؟» با ما همراه باشید تا شما را با مناطقی از عالم روبهرو سازیم که درباره آن چیزی نشنیده اید یا کمتر از آن میدانید. این پژوهش که توسط دانشمندان دانشگاه لستر انگلستان انجام شده، به توضیح این امر پرداخته که چگونه سیاهچاله «شاگستاریوس آ» در فاصله 26 هزار سال نوری از زمین، روزانه نمایشهایی از تابشهای ایکس و مادون قرمز را نشان میدهد. محققان در نوشتهای در سایت ArXiv.org این ایده را مطرح کردهاند که سیاهچاله عظیم «شاگستاریوس آ» با جرم چهار میلیون برابر خورشید، به تخریب سیارات و سیارکهای اطراف آن که در ابرهایی از غبار شکلگرفتهاند، میپردازد. به ادعای دانشمندان، این ابرها در واقع ترکیبی از مواد شیمیایی بسیار کهن و باقیماندههای ستارگانی هستند که توسط این سیاهچاله تخریب شدهاند. این محیط بسیار شبیه دیسکهای گازی اطراف ستارگان است که سیارات در آن شکل میگیرند. به گزارش خبرگزاری ایسنا، این نظریه جدید، باعث افزایش این احتمال شده که سیستمهای سیارهای ممکن است در اطراف سیاهچاله مرکزی کهکشان راهشیری به همان شیوه مشابه اطراف یک ستاره شکل بگیرند. به گفته میشل بانیستر، فارغالتحصیل نجوم سیارهیی رصدخانه کوه استروملو در دانشگاه ملی استرالیا، امکان شکلگیری سیارات در لبه یک سیاهچاله امری پذیرفتنی بوده و انفجارهای روزانه پرتوهای ایکس و تابش مادون قرمز به ارائه سرنخهایی از تعداد سیارکها، دنبالهدارها و سیارات ممکن در نزدیکی مرکز کهکشانها میپردازند. اگرچه این منطقه جایگاه مناسبی برای شکل گیری این اجسام تلقی میشود، اما به گفته این دانشمندان، همچنین منطقه مرگ برای آنها محسوب میشود. با نزدیک شدن این سیارات به مرکز سیاهچاله، توسط نیروی جاذبه شدید آن جذب و تخریب شده و انفجاری از تابشهای ایکس و مادون قرمز با قدرت صدها بار بزرگتر از انرژی معمول زمینه آن از این سیاهچاله دیده میشود. این در حالیست که شدت این انفجارها در زمان فرو افتادن یک ستاره که بر اساس برآوردها هر 100 هزار سال یک بار اتفاق میافتد، در این سیاهچاله بسیار بالاتر است. به گزارش خبرگزاری مهر، در سال 1995 جهان مبهوت تصویری از گروهی متشکل از چهار ستون کیهانی به ارتفاع چهار سال نوری در میان سحابی عقاب در فاصله هفت هزار سال نوری از زمین شد، این ستونها به اندازهای زیبا و شگفت انگیز بودند که نام "ستونهای خلقت" بر روی آنها نهاده شد. تنها مشکل این بود که این ستونها واقعا وجود نداشتند، رویدادی آنها را بیش از هزاران سال پیش نابود کرده بود. این تفکر طبیعی است، که محدود به درک انسان از زمان شده است، انسان به پدیدههای فضایی همانطور نگاه میکند که به کوهها یا اقیانوسها بر روی زمین، انسان چنین پدیدههای کیهانی را به شکل رویدادهایی ثابت و ایمن میبیند که در واقعیت انسانی ریشه دارند. اما درک محدود انسان از زمان، همان رویدادی که باعث میشود انسان خود را مرکز همه چیز بداند، تنها یک تصور است. در مقیاسهای کیهانی درست مانند زندگی شخصی انسانها، همه چیز به صورت ثابت در حرکت است. معماری کیهان همواره در حال تغییر است و دانشمندان از سال 2007، یعنی تنها چند سال پس از مشاهده ستونهای خلقت پی بردند که این سازههای غول پیکر دیگر وجود ندارند. این ستونها به واسطه یک انفجار ابرنواختری که در حدود 6 هزار سال پیش رخ داده بود، منفجر و نابود شدند. با استفاده از تلسکوپهای کنونی، انسان میتواند شاهد رشد انفجار ابرنواختری باشد و ببیند که به صورت غیر قابل توقف هرچیز که بر سر راهش باشد را نابود میکند. از همین دیدگاه، امواج انفجاری هنوز به ستونهای خلقت نرسیدهاند و به نظر انسانها ستونهای خلقت هنوز بر جای خود هستند. طی هزار سال آینده انسانها از روی زمین نمایشی خیره کننده را خواهند دید، امواج انفجاری به ستونها خواهند رسید و این سازههای غول پیکر توسط قدرت مرگبار ستارهای مرده، به نابودی کشیده خواهد شد، البته در نظر داشته باشید که این رویداد مدتها پیش رخ داده است. از آنجایی که نور باید فضایی بیکران را طی کند تا به چشم انسانها برسد، زمان رسیدن نور به تلسکوپهای انسانها پس از وقوع انفجار خواهد بود، از این رو هرچه فاصله وقوع یک رویداد بیشتر باشد، برای رسیدن به چشم انسان مدت زمان بیشتری نیاز خواهد داشت. بهتر است بدانید زمانی که به آسمان نگاه می کنید، آنچه که میبینید به گذشته به چند ثانیه، چند دقیقه، چند سال، چند قرن یا چند هزاره پیش تعلق دارند. تصاویر جدید از ستونهایی که نابود شدهاند چندی پیش تلسکوپ فضایی هرشل تصویری جدید و باشکوه را از این هدف قدیمی ستاره شناسی، یعنی سحابی عقاب که با نام رسمی M16 نیز شناخته میشود، ارائه کرد. در مرکز این تصویر میتوان ستونهای خلقت را به وضوح مشاهده کرد، این ستونها در سال 1995 توسط تلسکوپ فضایی هابل رصد شده اند و به نام ستونهای خلقت شهرت پیدا کرده اند. اما آنچه هرشل و هابل در این سحابی دیده اند کاملا متفاوت از یکدیگر هستند. هابل نور ساطع شده از ستونها را به تصویر کشیده است و هرشل ستونها را در میان نوری که آنها را در بر گرفته به تصویر کشیده است. به بیانی دیگر هرشل نسبت به طول موجهای بلندتر نوری حساس تر است و این ویژگی به او کمک می کند تا تشعشعات برخاسته از گازهای سرد و غبارها را نیز ردیابی کند. سحابی امگا که همچنین با نامهای سحابی قو، سحابی خرچنگ دریایی و سحابی نعل اسب نیز شناخته میشود در فاصله 6 هزار و 500 سال نوری از زمین در صورت فلکی کماندار واقع شده است. این سحابی با نامهای رسمی M17 (مسیه 17) و NGC 6618 ثبت شده است. به دلیل اینکه جوانترین و فعالترین ستارگان توده بزرگ کهکشان راه شیری در سحابی امگا قرار گرفتهاند این سحابی به یکی از مهمترین اهداف مطالعاتی ستاره شناسان تبدیل شده است. به گزارش مهر، مرکز سحابی امگا مملو از گاز و گرد و غبار تاریک یا همان ماده اولیه تشکیل ستارگان جدید است. در سراسر این سحابی، ستونهایی از گرد و غبارهای گردابی دیده میشوند. در این تصویر درجههای مختلف رنگ قرمز در تودههای گاز هیدروژن، حاصل پرتوهای ماوراء بنفشی است که از ستاره داغ و جوان ساطع میشوند. این تصویر با "دستگاه کاهنده کانونی طیف گراف" (FORS ) گرفته شده که بر روی طیف نگار یکی از چهار تلسکوپ اصلی مجموعه VLT نصب شده است. ستارگان جوانی که در رنگ سفید مایل به آبی میدرخشند، پرتوهای پرانرژی ماوراء بنفشی را ساطع میکنند که گاز پیرامون خود را روشن میکند. این منطقه متراکم از گازها و غبارهای کیهانی در فاصله 6 هزار و 500 سال نوری از زمین قرار گرفته و میزبان تعدادی از ستارههای درخشان است. تشعشعات ناشی از این اجرام درخشان منجر به تراشیده شدن مجسمههایی از ابرها و گازهای شده و ستونهایی زیبا را به وجود آوردهاند. به گزارش خبرگزاری مهر، در مرکز این تصویر میتوان ستونهایی را مشاهده کرد که از زمانی که تلسکوپ هابل در سال 1995 آنها را مشاهده کرد، به نام ستونهای خلقت شهرت پیدا کردهاند. اما آنچه هرشل و هابل در این سحابی دیدهاند کاملا متفاوت از یکدیگر هستند. هابل نور ساطع شده از ستونها را به تصویر کشیده است و هرشل ستونها را در میان نوری که آنها را در بر گرفته به تصویر کشیده است. به بیانی دیگر هرشل نسبت به طول موجهای بلندتر نوری حساستر است و این ویژگی به او کمک میکند تا تشعشعات برخاسته از گازهای سرد و غبارها را نیز ردیابی کند. "گلن وایت" محقق دانشگاه اوپن میگوید: سحابی عقاب یکی از سمبلیکترین مناطق فضا است که هابل منجر به مشهور شدن آن شده است اما هرشل برای اولین بار این فرصت را به وجود آورده تا نگاهی به درون این سحابی بیاندازیم. به گفته وی مواد غبارآلودی که در میان این سحابی دیده میشوند، موادی هستند که در آینده به ستارههایی درخشان تبدیل میشوند. در "گردن" این ساعت شنی یک ستاره تازه تشکیلشده به نام S106 IR قرار دارد. این ستاره است که شکل ساعت شنی متشکل از ابرهای گاز هیدروژن به رنگ آبی را ایجاد کرده است. این تصویر رنگارنگ از نیمکره سیاره ناهید با استفاده از بیش از یک دهه بررسی راداری که به با ماموریت سفینه ماژلان در سالهایی 1990 تا 1994 به اوج خود رسید، خلق شده و بر قطب شمال این سیاره متمرکز است سفینه ماژلان از بیش از 98 درصد سیاره ناهید تصویربرداری کرد و موزائیکی از تصاویر ماژلان اساس این تصویر را تشکیل میدهد. بخشهای تصویربردارینشده بوسیله ماژلان با تصاویر رادار آرسیبو (Arecibo) بر روی زمین که در منطقهای با طول و عرض جغرافیایی تقریبا صفر درجه قرار دارد، و با یک رنگ خنثی در بخشی دیگر (عمدتا نزدیک قطب جنوب ناهید) کامل شده است. این تصویر ترکیبی برای نشان دادن پستی و بلندیها با رنگ رمزبندی شده است. چاله تورو که در پهنه سیرتیس بزرگ (Syrtis Major Planum) قرار گرفته است، و به صورت "لکه سیاهی" بر سطح http://www.hamshahrionline.ir/news.aspx?id=44422 مشاهده میشود، ممکن است قبلا یک ناحیه فعال هیدروترمال ( آب گرمایی) بوده باشد. این منطقه یقینا حاوی مواد معدنی گوناگون است که در این تصویر به صورت رنگهای گوناگون مشاهده میشود. برنگهای آبی و سبز بیانگر مواد معدنی تغییرنیافته از جمله پیروکسن و اولیون هستند، و رنگهای آجری و قرمز بیانگر مناطقی است که خاک رس و سایر مواد معدنی در آنها تغییر یافتهاند. این تصویر در اول دسامبر 2011 بوسیله دوربین HiRISE در مدارگرد رهگیر مریخ سازمان فضایی آمریکا (ناسا) گرفته شده است. دانشمندان دانشگاه تکزاس و ناسا با مطالعه بر روی اروپا که یکی از قمرهای مشتری است در زیر یک سطح وسیع یخی دریاچهای را کشف کردند که حجم آب آن برابر با "دریاچههای بزرگ" آمریکای شمالی است. به گفته این دانشمندان، ماموریتهای روباتیک آینده میتوانند با انجام تحقیقات پیشرفتهتر درباره این دریاچه عظیم حضور اشکالی از حیات بر روی این قمر را مورد ارزیابی قرار دهند. این دانشمندان در این خصوص توضیح دادند: "این شرایط، بهترین احتمال را برای یافتن حیات بر روی اروپا نشان میدهد. به گزارش خبرگزاری مهر، درصورتی که این قمر، مسکونی باشد ما نیاز داریم مادهای را که از سطح به طرف عمق قمر و زیر این دریاچه میرود را در اختیار داشته باشم. این دریاچه میتواند محیطی ایدهآل برای تولد حیات و یا ایجاد کانالهایی برای تشکیل ترکیبات آلی سطحی باشد. این کشف بسیار مهمی است اما برای بررسی به اطلاعات بیشتری نیاز دارد." این دانشمندان برای کسب این نتایج از تصاویری که کاوشگر "گالیله" تهیه کرده است استفاده کردند و برپایه فرایندهای مشابهی که برای کشف اسرار پنهان در زیر یخهای زمین به کار میروند، توانستند قطر یخ را تخمین بزنند. برپایه این اطلاعات، قطر لایه یخی که سطح اروپا را پوشانده است برابر با 10 کیلومتر است. سال گذشته نیز دانشمندان دانشگاه آریزونا در بررسیهای خود نشان دادند که یخ موجود بر روی سطح اروپا مانند آب از هیدروژن و اکسیژن شکل گرفته است و جریان مداوم تشعشعاتی که از مشتری به این قمر وارد میآید با این یخها واکنش نشان داده و اکسیژن آزاد و دیگر اکسیدانها از قبیل پروکسید هیدروژن به وجود میآورد. همچنین لایههای غنی از اکسیژن این یخ سطحی بسیار ضخیم بوده و به احتمال زیاد این لایه کل پوسته قمر را در بر گرفته است. این سیاره زمین است از ارتفاع 36 هزار کیلومتری، در حالی که مرز میان آبهای عمیق آبیش با خطوط ساحلی به خوبی از یکدیگر قابل تشخیصند و ابرهای سفید نیز بر آسمان آن به وضوح دیده میشوند. این تصویر توسط ماهواره Electro-L روسیه به ثبت رسیده است، ماهواره آب و هوایی روسها که بر خلاف دیگر ماهوارهها تصویر را طی یک بار عکاسی به ثبت رسانده است، در واقع این عکس یک تک فریم با وضوح تصویری 121 مگاپیکسل است. ماهواره Electro-L که در ارتفاع 36 هزار کیلومتری از زمین در چرخش است، هر 30 دقیقه یکبار عکسی از کل سیاره زمین را از طریق اتصالی به سرعت 2.56 تا 16.36 مگابیت بر ثانیه به زمین ارسال میکند. البته این امکان وجود دارد که به ماهواره دستور عکاسی هر 10 دقیقه یکبار را داد. در این تصویر که هر پیکسل آن نشانگر یک کیلومتر بر روی زمین است، چهار طول موج،سه طول موج مرئی و یک فروسرخ با یکدیگر ترکیب شدهاند از این رو پوشش گیاهی روی زمین به شکل لکههای نارنجی دیده میشوند. بیشتر تصاویری که توسط ناسا یا دیگر آژانسهای فضایی به ثبت میرسند، ترکیبی از چندین تصویر با یکدیگر هستند از این رو ثبت چنین تصویر یکپارچهای با چنین وضوح بالایی بسیار قابل توجه است. کاوشگر کاسینی با جمع آوری تصاویر مداومی نشان داد که این توفان زحلی 5 دسامبر گذشته همانند یک نقطه کوچک در نیمکره شمالی زحل ظاهر شد و در مدت کوتاهی تا پایان ژانویه 2011 کل سیاره و تمام حلقههایش را احاطه کرد. ابعاد این توفان تا قبل از پایان ماه ژوئن در حدود 15هزار کیلومتر اندازه گیری شد و با ثبت 200 روز پایداری به طولانیترین توفان زحل تبدیل شده است. به گزارش خبرگزاری مهر، دانشمندان ناسا در این خصوص توضیح دادند: "این توفان شبیه به یک آتشفشان در یک سیستم اقلیمی زمین است. به طوریکه یک فشار بالا قبل از اینکه به توفان منفجر شود برای سالهای طولانی انباشته میشود. اما زحل یک سیاره گازی است و بنابراین در این سیاره هیچ سنگی وجود ندارد که بتواند در برابر این فشار مقاومت کند." یک توفان در این ابعاد آخرین بار در سال 1990 دیده شد اما دوره آن تنها 55 روز بود. این درحالی است که توفان اخیر با 200 روز حضور در زحل یک پدیده ویژه به شمار میرود. این سیاره شناسان افزودند: "این توفان جدید کاملاً متفاوت از آن چیزی است که در گذشته بر روی زحل دیده بودیم." کاسینی در مدت این 200 روز توانست صدها عکس از این توفان تهیه کند. این تصاویر به دانشمندان اجازه داد که تکامل آن را با جزئیات دقیقی بررسی کنند. برپایه این بررسیها، اولین گردباد در حدود 35 درجه عرض جغرافیایی شمالی ظاهر شد و به تدریج توانست سراسر سیاره برابر با حدود 5 میلیارد کیلومتر مربع را پوشش دهد. به گفته محققان ناسا، فاز فعال این توفان پایان یافته است اما چندین توده ابر حاصل از آن هنوز در اتمسفر سیاره باقی است. به گزارش خبرگزاری مهر، این کاوشگر در تصاویر جدید خود از آبفشانهای مشهور قمر انسلادوس در نور مرئی عکسبرداری کرده است، این فوران آب-یخ به شکل هالهای کم رنگ در بخش قطبی جنوب قمر دیده میشود. کاسینی از سال 2004 تا به امروز در حال حرکت در مدار سیاره زحل بوده و به مطالعه بر روی اسرار این سیاره، حلقههای تشکیل شده از ذرات یخ و قمرهای مرموزش پرداخته است. فوارههای انسلادوس از یخ آب تشکیل شده است و نشان از آن دارد که انسلادوس میتواند در زیر لایه سطحی خود اقیانوسهایی داشته باشد. این فورانها ابرهایی از ذرات یخی به دور انسلادوس تشکیل میدهند که این ذرات حلقههای زحل را تغذیه میکنند. این تصاویر در نور مرئی و با کمک یکی از دوربینهای خارجی کاوشگر کاسینی در تاریخ چهارم فوریه 2012 به ثبت رسیدهاند و ناسا آنها را به تازگی منتشر کرده است، عکسها در فاصله 291 هزار و 291 کیلومتری از انسلادوس به ثبت رسیدهاند. به گزارش مهر، خوشه ستارهای کروی که تلسکوپ رصدخانه جنوبی اروپا مشاهده کرده یکی از 160 خوشهای است که مرز کهکشان راه شیری ماه را طی میکنند. دانشمندان فکر میکنند که ستارههای این خوشه از ابرهای گازی واحدی تشکیل شدهاند که 10 میلیارد سال پیش متراکم شده و ستارههایی را در یک زمان پدید آوردهاند. این امر موجب شده که این ستارهها قدیمیترین ستارههای شناخته شده باشند. به این ترتیب این ستارهها شواهد باستان شناسی ارزشمندی را درباره اینکه جهان مدت کوتاهی پس از انفجار بزرگ به چه شکل بوده، ارائه میکند. دانشمندان رصدخانه جنوبی اروپا در بیانیهای یادآور شدهاند که درحالی که این دوره شکل گیری تنها چند میلیارد سال پس از انفجار بزرگ بوده است، تقریبا تمام گازهایی که در شکل گیری این ستارهها نقش داشتهاند سادهترین، سبکترین و متداولترین گازهای کیهان بودهاند. هیدروژن، هلیوم و اکسیژن و نیتروژن از جمله این گازها میباشند. دانشمندان تخمین زدهاند که این جهان حدود 13.7 میلیارد سال سن داشته در حالی که از سن ستاره ما، یعنی خورشید تنها 4.6 سال میگذرد و از عناصر سنگینتری ساخته شده است. این رصدخانه در ارتفاع 2635 متری از سطح دریا قرار دارد. از تلسکوپهای بزرگ این مرکز میتوان چهار تلسکوپ وی ال تی را نام برد که همگی متعلق به سازمان رصدخانه جنوبی اروپا هستند. مسیه 55 انجیسی 6809 یک خوشه ستارهای کروی در صورت فلکی کمان است که فاصله آن از زمین 17 هزار سال نوری است. این مسیه از طریق یک تلسکوپ کوچک به سادگی قابل رویت است و گستردگی آن دو سوم عرض ماه کامل در آسمان است. اجرام مسیه برای اولین بار در سال 1752 توسط نیکولاس لوئیس ستاره شناس فرانسوی شناسایی شد و بعدها شارل مسیه این اجرام را به فهرست اجرام درخشان مشهور خود افزود. به گزارش ایسنا، کپلر همچنین موفق به کشف بیش از 1000 نامزد سیاره جدید شده که تقریبا تعداد سیارات شناخته شده پیشین را به دو برابر میرساند. 10 مورد از این گزینهها از اندازه نزدیک به زمین برخوردار بوده و در ناحیه قابل سکونت از ستاره میزبان خود گردش میکنند. سیاره جدید کپلر-22b نام دارد و کوچکترین سیاره کشف شده تا کنون است که در وسط منطقه قابل سکونت از یک ستاره مشابه خورشید گردش میکند و ممکن است آب مایع در سطح این سیاره دیده شود. این سیاره حدود 2.4 برابر شعاع زمین بوده و دانشمندان هنوز اطلاعی از صخرهای، گازی یا ترکیب مایع بودن آن ندارند اما کشف آن گامی رو به جلو در شناسایی سیاره شبه زمینی به شمار میرود. تحقیقات پیشین به وجود سیارات شبه زمینی در نواحی قابل سکونت اشاره داشتند اما اثبات آنها دشوار بود. دو سیاره کوچک دیگر در مدار اطراف ستارههای کوچکتر و خنکتر از خورشید اخیرا در لبه ناحیه قابل سکونت تائید شدند که مدارهای آنها بیشتر شبیه به مدار سیارات زحل و مریخ بود. تلسکوپ فضایی کپلر با اندازهگیری کم و زیاد شدن درخشش بیش از 150 هزار ستاره در جستوجوی سیارات در حال گذر از برابر آنها موفق به شناسایی این سیارات و شبه سیارات میشود. برای تائید وجود یک سیاره حداقل به سه گذر نیاز است. تیم علمی کپلر از تلسکوپهای زمینی و همچنین تلسکوپ فضایی اسپیتزر برای بازبینی رصدهای نامزدهای سیارهای بر طبق یافتههای کپلر استفاده میکنند. منطقه ستارهای مورد بررسی کپلر در صور فلکی ماکیان و شلیاق بوده که با رصدخانههای زمینی تنها از اوایل بهار تا اوایل پاییز قابل مشاهده هستند. دادههای رصدهای دیگر به تعیین اعتبار نامزدها به عنوان یک سیاره میپردازد. سیاره کپلر-22b در فاصله 600 سال نوری قرار دارد. در حالی که اندازه این سیاره بسیار بزرگتر از زمین بوده، مدار 290 روزه آن در اطراف ستاره میزبانش شبیه زمین است. ستاره میزبان این سیاره به گروه مشابه خورشید موسوم به «گونه G» تعلق داشته، با این حال بسیار کوچکتر و سردتر است. از میان 54 سیاره نامزد نواحی قابل سکونت گزارش شده در فوریه 2011، کپلر-22b اولین سیاره تائید شده به شمار میرود. مجموعه سیارات کشف شده پیشین گروه کپلر در سال 2011 اکنون تا 89 درصد افزایش داشته و میزان کلی آنها را به 2326 رسانده است. از این میان 207 سیاره تقریبا به اندازه زمین، 680 سیاره بزرگتر از زمین، 1181 سیاره به اندازه نپتون، 203 سیاره به اندازه مشتری و 55 مورد از مشتری نیز بزرگترند. این نتایج که مبتنی بر مشاهدات مه 2009 تا سپتامبر 2010 بوده، نشان دهنده یک افزایش چشمگیر در تعداد سیارات کوچک است. به گزارش خبرگزاری مهر، گروهی از محققان دانشگاه میشیگان درحال بررسی فناوری جدیدی هستند که براساس آن پالسهای گاز در مسیر زبالهها قرار گرفته و آنها را میسوزاند. این فناوری کشش زبالههای فضایی مدار زمین را افزایش میدهد و آن را در جو زمین غوطه ور رها میکند. این زباله ها با سرعت بیش از 28 کیلومتر در ساعت در حرکت هستند، سرعتی که برای وارد کردن صدمه به یک ماهواره یا فضاپیما درحال حرکت در مدار زمین کافی است. این زبالههای فضایی همچنین خطر برخورد با یکدیگر را نیز دارند، چرا که در این صورت میتوانند به قطعات کوچکتری از زباله فضایی تبدیل شوند. درحال حاضر نیز حلقههای ایجاد شده از سوی این زبالهها در اطراف زمین بسیاری از مدارها را غیرقابل استفاده کرده است. در فناوری جدید محققان این پالسها از خود هیچ ردی به جا نمی گذارند و هیچ مواد جامدی از آنها در مدار باقی نخواهد ماند. بسیاری از راهکارهای پیشین برای حل این مشکل عملکرد مناسبی نداشتهاند و حتی به ایجاد زبالههای فضایی بیشتر منتهی شدهاند. این سیستم جدید که از آن با عنوان "سیستم پاک کردن زبالههای فضایی" (SpaDE) یاد میشود با هدف از بین بردن زبالهها از مدار زمین به واسطه سوزاندن آنها برپایه پالسهای گازهای جوی در مسیر زبالهها عمل میکند. به گزارش ایسنا، دکتر کریستوفر رایلی که تاکنون 30 مقاله و کتاب در مورد ستارهشناسی و علوم سیارات نوشته، در گفت و گو با یاهو تصمیم ناسا مبنی بر کاهش بودجه ماموریتهای به ماه را شرمآور خواند. رایلی اظهار کرد: در دهه 1970 ما بر روی ماه زندگی کردیم. انسان توانست در یک زمان برای سه روز به ماه قدم گذاشته، خودروهای خود را روی سطح ماه به حرکت درآورده و آزمایشاتی را انجام دهد. وی افزود: البته که ما باید ماه را مسکونی کنیم چرا که فرصت مناسبی است که در مسیر انسان قرار گرفته است. چرا باید این فرصت را از دست بدهیم؟ اولین فرود فضاپیمای با سرنشین در ماه در سال 1969 باعث شادی غیرقابل توصیفی در جهان شد اما پنح ماموریت متوالی به سطح ماه باعث کاهش این علاقه و کمبود بودجه و در نهایت پایان برنامه فضایی آپولو شد. یوجین سرنان و هریسون اشمیت آخرین انسانهایی بودند که در دسامبر 1972 روی ماه قدم گذاشتند. رایلی گفت: از لحاظ علمی و مهندسی، استفاده از ماه کاملا ممکن است. اگرچه انتخاب استفاده از آن به لحاظ اجتماعی و سیاسی مسأله دیگری است. فکر میکنم که این کار با وجود رکود اقتصادی و اهمیت دولتها، چالش بزرگی باشد. وی افزود: در این جا باید به دورهای نگاه کرد که برادران رایت اولین پرواز را در سال 1903 انجام دادند. دولت به سرعت پس از آن پشت این ایده را گرفته و آن را تجاری کرد. مسکونی کردن ماه به دنبال کردن این مدل بستگی دارد. شرکت آمریکایی اسپیس ادونچر در حال حاضر به تورهای فضایی 18 روزه با 90 دقیقه پیادهروی فضایی، هزینه 35 میلیون دلاری پرداخته که تا کنون تنها هفت تن اعلام آمادگی برای استفاده از این فرصت کردهاند. رایلی بیشتر از پروژه ویرجین گالکتیک ریچارد برانسون استقبال کرده که پس از آمادهسازی در سال 2014 با هزینه 200 هزار دلار به انتقال علاقهمندان به مدار خواهد پرداخت و آن را آغازگر پروازهای مقرون به صرفه فضایی سرنشیندار خوانده است. به گزارش خبرگزاری مهر، تاریخ جدید پرتاب دراگون به سمت ایستگاه بین المللی فضایی آخرین تغییراتی است که شرکت اسپیسایکس برای این پرواز اعلام کرده است. تاریخ نخستین پرتاب کپسول دراگون به ایستگاه فضایی در ابتدا روز 30 آوریل (11 اردیبهشت ماه) اعلام شده بود، اما هفته گذشته این شرکت مستقر در کالیفرنیا تاریخ را تا 7 می ( 18 اردیبهشت ماه) به تعویق انداخت تا بررسیهای نهایی روی نرمافزار این پرواز صورت گیرد. درحالی که شرکت اسپیس ایکس اخیرا اعلام کرده که بعید به نظر میرسد پرواز روز 7 می ( 18 اردیبهشت ماه) انجام شود، همچنین براساس اعلام رسمی این شرکت تاریخ 19 می برای پرتاب درنظر گرفته شده است. پرتاب دراگون در ماه می به این معنا است که این پرواز درست پس از آن که سایوز روسیه سه سرنشین جدید را به ایستگاه بین المللی فضایی منتقل میکند، انجام شود. فضاپیمای سایوز روز 14 می ( 25 اردیبهشت ماه) از قزاقستان به فضا میرود و روز 17 می ( 28 اردیبهشت ) به ایستگاه بین المللی فضایی میرسد. این تأخیرهای مکرر در نتیجه نیاز به بررسیهای بیشتر دراگون یا موشک فالکن 9 آن صورت میگیرد، چرا که این پرواز نخستین پرواز خصوصی به ایستگاه بین المللی فضایی است که یک نقطه عطف در این نوع سفرها به شمار میرود و ناسا و اسپیس ایکس نمیخواهند که هیچ مشکلی این فرآیند 100 میلیارد دلاری را به خطر بیاندازد. با ثبت حرکت این ماهواره ها در میان آسمان می توان نقشهای درخشان و شگفت انگیز مشاهده کرد،درست مانند تصویری که از حرکت تلسکوپ گامایی فرمی در میان آسمان به ثبت رسیده است،در این تصویر نور ثابت پالسار "ولا" در پس زمینه دیده می شود. این تلسکوپ هر 95 دقیقه یکبار به دور زمین می چرخد. تلسکوپ فضایی گامایی فرمی با هدف مشاهده و رصد اجرام پرانرژی از قبیل پالسار "ولا" ساخته شده و هر 95 دقیقه یک دور زمین را کامل می کند. پالسار "ولا" نیز که در پی انفجار مرگبار ستاره ای عظیم در درون کهکشان راه شیری به وجود آمده است، در اصل ستاره ای نوترونی است که 11 بار بر ثانیه به دور خود می چرخد و در حال حاضر یکی از درخشانترین منابع پرتو گاما در آسمان به شمار می آید. زمانی که ستاره هایی عظیم تر از خورشید به پایان عمر خود نزدیک می شوند،لحظات آخر زندگی آنها با انفجاری عظیم همراه خواهد بود که بیشتر بخشهای ستاره را نابود خواهد کرد،اما بخشی از آن به جا خواهد ماند که ستاره نوترونی نام می گیرد. این ستاره ها از میدان مغناطیسی بسیار قدرتمندی برخوردارند و از این رو پرتوهای نوری شدید آنها در دو سوی ستاره متمرکز می شوند. ستاره های نوترونی با سرعت بالایی در حرکتند و درصورتی که پرتو نوری آنها در مسیر زمین قرار داشته باشد می توان پالسهای نوری شدیدی را در بازه های زمانی مختلف از روی زمین مشاهده کرد.
::ادامه مطلب::
چهره واقعي خورشيد را ببينيد...!!!
::ادامه مطلب::
شفق قطبی در سیاره زهره
::ادامه مطلب::
شبهای زمین
ایستگاه فضایی بینالمللی مجهز به سیستم عکسبرداری پیشرفتهای به نام NightPod یا "پایه شب" شده است، دوربینی که میتواند تصاویری به شدت واضح را درون پایگاهی که با سرعت 6 کیلومتر بر ثانیه در حرکت است از زمین به ثبت برساند.
::ادامه مطلب::
سحابی تکنیکالر رطیل
تلسکوپ فضایی هابل در روز تولدش هدیهای نمیگیرد- بلکه هدیه هم میدهد؛ و این تصویر یکی از این هدیههاست.
تصویر دیدنی نمایی از دنیای بیگانه
دو کهکشان در یک تصویر
کهکشان حلقوی که در این تصویر میبینید، در واقع دو کهکشان است.
ناسا میخواهد نخستین رد پای فضانوردان در ماه را حفظ کند
::ادامه مطلب::
پس از ۴۳ سال، موتورهای آپولو ۱۱ از کف دریا بیرون کشیده میشود
ستارهای که هستهای از الماس دارد + (عکس)
اما در ۲۰۰۴، منجمان مشخص کردند که لوسی حقیقتا هستهی بسیار بزرگی از الماس دارد و مدلی از آن را ارایه کردند، ببینید:
حدس می زنید این تصویر کجاست؟
::ادامه مطلب::
نور ستارهها هنگام گذر از درون جو زمین دچار اعوجاج میشود. همین اعوجاج است که باعث میشود تا ستارهها از دید ما چشمکزن به نظر آیند. زمانی که پرتوهای نوری ستارهها وارد تلسکوپ میشود این اعوجاج تشدید میشود، سیستم اپتیک سازگار با کمک آینهای قابل حرکت به تصحیح این اعوجاجات میپردازد.
البته نظریه ی دیگری هم هست كه میگوید این امر به علت وجود گازهای در فضا و اطراف ستارگان و مسیر نوری آنهاست.
سیاهچاله عظیم کهکشانی، جهان را میبلعد
ستونهای خلقت وجود ندارند، اما دیده میشوند
سحابی امگا به دام افتاد
نگاه تلسکوپ به عقاب
تلسکوپ فضایی هرشل تصویری جدید و باشکوه را از یک هدف قدیمی ستاره شناسی ارائه کرده است، تصویری از سحابی عقاب که با نام رسمی M16 نیز شناخته میشود
ساعت شنی درخشان فضایی
این ساعت شنی گداخته که تلسکوپ فضایی هابل عکس را آن را گرفته است، یک ناحیه متراکم زایش ستارهها در صورت فلکی دجاجیه یا ماکیان است.
صید ماژلان از ناهید
مریخ رنگارنگ
مریخ، سیاره سرخ، در این تصویر ساخته شده از کف چاله "تورو" بر سطح آن رنگینگمانی از رنگها را به خود گرفته است.
دریاچهای از آب در قمر مشتری کشف شد
تصویر زمین از ارتفاع 36 هزار کلیومتری
ماهواره Electro-L روسیه تصویری 121 مگاپیکسلی را از کره زمین به ثبت رسانده که از وضوح و شفافیت ویژهای برخوردار است.
بزرگترین توفان زحل، به تصویر کشیده شد
آبفشانهای قمر زحل
انبوهی ستاره در فاصله 17هزارسال نوری از زمین
وجود اولین سیاره شبه زمین در ناحیه قابل سکونت کهکشان تایید شد
پاک کردن زبالههای فضایی اطراف زمین
انسان تا 70 سال آتی، ساکن ماه میشود
باز هم تاخیر در نخستین سفر خصوصی به فضا
نقشه ای درخشان از مسیر مرموز حرکت یک تلسکوپ فضایی در میان پالسار "ولا"
زمانی که ماهوارههای فضایی به دور زمین حرکت می کنند،بارها و بارها نه در مسیری اتفاقی،بلکه در مسیری تعین شده به دور زمین می چرخند تا بتوانند قسمهای خاصی از آسمان را مورد بررسی قرار داده و در عین حال بتوانند از نور خورشید برای تامین انرژی خود استفاده کنند.